...Μπορούμε επίσης να ονειρευτούμε μια κοινωνία χειραφετημένων,την κοινωνία των καλλιτεχνών.Μια τέτοια κοινωνία θα απέρριπτε το διαχωρισμό ανάμεσα σε εκείνους που ξέρουν και σε εκείνους που δεν ξέρουν,ανάμεσα σε αυτούς που διαθέτουν και σε αυτούς που δε διαθέτουν νοημοσύνη.Θα αποτελούνταν μόνο από ανήσυχα πνεύματα:από ανθρώπους που πράτουν,που μιλούν για όσα πράττουν και ωστόσο μετατρέπουν όλα τους τα έργα σε μέσα που δηλώνουν την ανθρώπινη φύση η οποία βρίσκεται μέσα τους,όπως και σε άλλους.Άνθρωποι σαν κι αυτούς θα γνώριζαν ότι κανείς δεν γεννιέται πιο έξυπνος από το διπλανό του,ότι η ανωτερότητα που πιθανώς δηλώνει κάποιος είναι απλώς καρπός της πεισματικής προσήλωσης που επιδεικνύει δουλεύοντας με τις λέξεις,την οποία κάποιος άλλος μπορέι να επιδεικνύει δουλεύοντας εργαλεία΄ότι η κατωτερότητα ενός τρίτου είναι αποτέλεσμα των καταστάσεων που τον εμπόδισαν να ερευνήσει περισσότερο.Συνεπώς θα γνώριζαν ότι η τελειότητα που βάζει ο καθένας στην τέχνη του δεν είναι παρά μια συγκεκριμένη εφαρμογή της κοινής σε κάθε έλλογο ον δύναμης,της δύναμης που νιώθει κανείς όταν αποσύρεταιστα ενδότερα της συνείδησης,όπου το ψέμα δεν έχει πλέον νόημα.
Θα γνώριζε ότι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου είναι ανεξάρτητη από τη θέση του,ότι ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για μια ιδιαίτερη θέση,αλλά για να νιώθει ευτυχής μέσα του,ανεξάρτητα από τη μοίρα
και ότι η γεμάτη συναίσθημα λάμψη στο βλέμμα της συζύγου,του γιου ή του αγαπημένου φίλου αποκαλύπτει στα μάτια μιας ευαίσθητης ψυχής αρκετή ικανοποίηση........
Απόσπασμα πάλι απ το ίδιο βιβλίο-Ο ΑΔΑΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ-.
.JPG)
