Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 87 ετών, ο Howard Zinn, ο Αμερικανός ακαδημαϊκός η εναλλακτική ιστορία του οποίου για τις ΗΠΑ διαβάστηκε από εκατομμύρια ανθρώπους. Όπως έγινε γνωστό υπέστη καρδιακή προσβολή, ενώ ταξίδευε, στη Σάντα Μόνικα, στην Καλιφόρνια. Πρόκειται για την ίσως πιο σημαντική ιστορική προσωπικότητα της αμερικάνικης Αριστεράς.
Γνωστός ακτιβιστής κατά του πολέμου στο Βιετνάμ και παθιασμένος υποστηρικτής των κινημάτων των αφροαμερικανών για πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ, ο Zinn βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της κοινωνικής αναταραχής στη χώρα του από την δεκαετία του 1950 ως τα τέλη εκείνης του 1970. Ευρύτερα γνωστός έγινε για το βιβλίο του «A People's History of the United States» [Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών, μετάφραση Θεόδωρου Καλύβα, Αιώρα, Αθήνα 2008], που πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα.
Ο Zinn ήταν αυτό που τοποθέτησε στη θέση των κεντρικών ηρώων της ιστορίας των ΗΠΑ όχι τους «ιδρυτές» της, αλλά τους πρώτους συνδικαλιστές, τις φεμινίστριες και μαχητές για διάφορους σκοπούς.
«Τα γραπτά του άλλαξαν τη συνείδηση μιας γενιάς, βοήθησαν να ανοίξουν νέοι δρόμοι προς την κατανόηση και την κρίσιμη σημασία της για τις ζωές μας», είχε γράψει για αυτόν ο Noam Chomsky.
Ο Howard Zinn γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, δούλεψε ως εργάτης σε ναυπηγείο και υπηρέτησε ως βομβαρδιστής στην αμερικανική πολεμική αεροπορία στην διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πριν πάει στο κολέγιο και πάρει το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια.
Δίδαξε στο Spellman, ένα κολέγιο με φοιτήτριες κυρίως νεαρές μαύρες στην Ατλάντα της Τζόρτζια, και κατόπιν στο Boston University, όπου απέκτησε ακόμα μεγαλύτερη φήμη πρωταγωνιστώντας σε πολλές απεργίες και αντιπολεμικές κινητοποιήσεις.
Στην αυτοβιογραφία του [You Can't Be Neutral on a Moving Train, Beacon Press, Βοστόνη 2002], σημείωνε ότι η αντικειμενικότητα ουδέποτε υπήρξε στόχος στα μαθήματα που παρέδιδε. «Ήθελα οι φοιτητές να φεύγουν από την τάξη όχι απλά καλύτερα πληροφορημένοι, αλλά προετοιμασμένοι να παρατήσουν την ασφάλεια της σιωπής, πιο έτοιμοι να μιλήσουν, να δράσουν ενάντια στην αδικία όπου την έβλεπαν. Αυτή, φυσικά, ήταν μια συνταγή για φασαρίες».
Λέγεται ότι έχουν αποδελτιωθεί δώδεκα διαφορετικοί τύποι χαμόγελου -οι εξής: της υποκρισίας, της ανακούφισης, της ευτυχίας, της ευθυμίας, της ειρωνείας, της αμηχανίας, της ευγένειας, της σαγήνης, της συγκατάβασης, του ρεμβασμού, της ηλιθιότητας και της πόζας μπροστά στον φακό.
Σ' αυτή την κλασική κατάταξη προστίθεται εκ των υστέρων το σχιζοειδές χαμόγελο της Ντόρας, αυτό που της κόστισε την εκλογή και που είναι το μοναδικό για το οποίο επιτρέπεται να πούμε ότι μοιάζει ταυτόχρονα φαρδύ και συγκρατημένο. Αν και επιθετικό, προδίδει αποστασιοποίηση, ενώ, σε πείσμα τού ότι ακτινοβολεί σαρκασμό προς όλες τις κατευθύνσεις, αποκαλύπτει ένα βαθύτερο ψυχικό μούδιασμα.
ΑΝΑΛΟΓΩΣ διφορούμενος είναι ο τόνος της ανωτερότητας που δηλώνεται εδώ, εφόσον η αυτοπεποίθηση καταγράφεται, αναμφίβολα, σαν κάτι προσποιητό. Εν πάση περιπτώσει, το χαμόγελο της Ντόρας θυμίζει εκείνη την πικρόχολη και βεβιασμένη γκριμάτσα που υιοθετούν οι κυρίες της μεσαίας τάξης άπαξ και βρεθούν σε θέση άμυνας, οπότε δεν βρίσκουν άλλη διέξοδο από το να εμφανίσουν, στο πρόσωπό τους, μια δόση περιφρόνησης για τους παριστάμενους. Με δυο λόγια, είναι ένα μαγειρικό μείγμα διαφόρων κακοχωνεμένων συναισθηματικών ουσιών και δηλητηρίων, τόσο έντονα απωθητικό στη θεατρικότητά του ώστε αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο οι σύμβουλοί της σε θέματα επικοινωνίας απέφυγαν (ή απέτυχαν) να την αποτρέψουν από το να το φοράει καθημερινά, σαν μάσκα.
ΠΡΑΓΜΑΤΙ, το μεγάλο μειονέκτημα του συγκεκριμένου μορφασμού δεν είναι ούτε ο μακιαβελικός του απόηχος ούτε οι αποχρώσεις της υπεροψίας που συγκρατεί, αλλά, απλούστατα, το γεγονός ότι παραμένει αναλλοίωτος, ανεξαρτήτως περιστάσεων. Ακόμη και τη βραδιά των αποτελεσμάτων, μετά από την ήττα της, η Ντόρα συνελήφθη να δίνει μάχη προκειμένου να διατηρήσει μιαν έσχατη σύσπαση των χειλιών, συμβολική της υπόληψης του μητσοτακισμού, ενώ ήταν φως φανάρι ότι θα τη συνέφερε να εκδηλώσει κάποιο ίχνος ανθρώπινης συντριβής ή έστω συγκίνησης.
ΑΛΛΩΣΤΕ, ήταν ήδη, εξαρχής, ένα χαμόγελο για το οποίο είχαν διατυπωθεί αμέτρητοι σκωπτικοί υπαινιγμοί δίχως η υποψήφια Αρχηγός να το εγκαταλείψει. Οπως έκανε και με την ομολογουμένως κακόγουστη συνήθεια να προφέρει τα ξενικά ονόματα μιμούμενη τη χτυπητή προφορά ορισμένων φθόγγων (Mιλόsheβιtch, πρόεδρος Mπουshsh κτλ.), υπερασπίστηκε το χαμόγελό της με αυταπάρνηση, μολονότι όλα οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι κάθε άλλο παρά την κολάκευε, πολύ λιγότερο δε ευνοούσε τη συναισθηματική επαφή με τους ψηφοφόρους. Εκλεισε έτσι, άδοξα, ο κύκλος που είχε ανοίξει με την Τζούλια Ρόμπερτς.
.JPG)
