...Η Μεριέμ έμεινε για μερικά δευτερόλεπτα βουβή . Και μόλις άγγιξε το άστρο με το δάχτυλο άκουσε τον ήχο μιας μακρινής καμπάνας. Και καθώς τα κύματα του ήχου δόνησαν την ατμόσφαιρα, το δωμάτιο γέμισε φως. Κουρτίνες κυμάτισαν στον γαλάζιο αιθέρα, η βασίλισσα του χιονιού έπαιζε ραμί με αγγέλους που είχαν έρθει επί τούτου από την αγία Πετρούπολη, μια λιλιπούτεια Κιβωτός ξεφόρτωνε τα ζώα της φάτνης. Σκηνές απ΄ τον
Καρυοθραύστη; Όχι,νεράιδες από την Κίνα που έπαιζαν τυφλόμυγα γλιστρώντας σε παγοδρόμιο. Η κοπέλα ανασήκωσε το αστέρι και, δειλά, άρχισε να το τρίβει σαν νόμισμα ή λυχνάρι,διότι σ' εκείνη τη χώρα το να φυσάς ήταν γρουσουζιά. Άνθη λωτού και ζαχαρωτά, σφολιάτα,ζύμη,διάφανη κρούστα από λευκό φύλλο χρυσού για τραγανές καρυδόπιτες με μαρμελάδα, κρέμα από κάστανα και άχνη πάνω σε μαργαριτάρια του Ινδικού. Ευωδία από ροδόνερο ,η Μέριεμ αισθάνθηκε την ελαφριά μέθη που συνοδεύει την ανύψωση στη σφαίρα των αστεριών όπου το φεγγάρι είναι ψημένο στον φούρνο,καψαλισμένο στην επιφάνεια με τριμμένη γαλέτα και μια τρυφερή, μελωμένη καρδιά στο κέντρο. Πλανήτες σαν φουντούκια, κομήτες σνα αμύγδαλα. Η σοκολάτα σχημάτιζε γαλαξίες. Ο αστερισμός του φασιανού με δαμάσκηνα,ροδοψημένος σε σαμπάνια, πρωινά ουράνια τόξα σαν πελώρια κέικ λεμονιού με σιρόπι από κρασί Βουργουνδίας, βανίλια και αφυδατωμένα βερίκοκα.Και λέγεται πως από τότε καθιερώθηκε η συνήθεια να στολίζονται διάλογοι μεταξύ γονέων και παιδιών μ' ένα αστέρι , γλυκό άν και ψεύτικο , γιατί τα λόγια είναι γεύσεις:
<Μαμά...μ΄ ακούς;>
<Ναι, αστέρι μου, πού είσαι;>
<Ξέχασα τα κλειδιά μου.Τι ώρα θα κοιμηθείς;>
<Θα σε περιμένω,αστεράκι μου...Μην αργήσεις>.
Toda la luz del mundo cabe dentro de una estrella
δηλαδή,όλο το φως του κόσμου χωράει σ΄ ένα αστέρι.
Κι ευλογημένοι εκείνοι που το περιμένουν. Ακόμη σήμερα, αν έχεις υπομονή, μπορείς να δεις το άστρο της Μεριέμ στον αστερισμό του Βοώτη, βόρεια-βορειοδυτικά του Αρκτούρου.
.JPG)
