Ελλάδα: «Δε θα τολμούσα να πω πόσες φορές μου έτυχε να γράψω για την Ελλάδα και ιδιαίτερα για το ελληνικό τοπίο. Πριν από καιρό μου δόθηκε η δυνατότητα να προσδιορίσω τις εντυπώσεις που τόσα χρόνια συλλέγω μπροστά στην εκπληκτική και συχνά συνταρακτική ομορφιά ορισμένων τόπων της Ελλάδας, με την ευκαιρία της δημοσίευσης ενός λευκώματος φωτογραφιών του Γιώργου Δεπόλλα. Πράγμα που έκανα αυθόρμητα γιατί αυτές οι φωτογραφίες είναι από τις πιο αποκαλυπτικές αυτής της σύγχρονης μυστικής και ανοιχτής σε όλους, καθημερινής και χωρίς ηλικία ελληνικής ομορφιάς. Πώς ήταν η Ελλάδα πριν γίνει Ελλάδα; Θέλω να πω, πριν γίνει η καρδιά και η εστία όλης της Μεσογείου; Πριν ακόμα αυτό που είναι σήμερα, η χώρα δηλαδή που προτιμούν οι τουρίστες; Συχνά το αναρωτιόμουν μπροστά στα ελληνικά τοπία που αγκάλιαζα με το βλέμμα χρόνια ολόκληρα. Πιο στοιχείο, ποια λεπτομέρεια, ποιο σύνολο κάνουν ένα τοπίο πραγματικά ελληνικό; Επί χρόνια επισκεπτόμουν όλες τις μεσογειακές ακτές και μπορώ να πω ότι πολλά μέρη της Προβηγκίας, της Ιταλίας ή της Μικράς Ασίας μοιάζουν με την Ελλάδα ή τη θυμίζουν», γράφει στο γράμμα «Εψιλον», στο βιβλίο του «Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας» (Εκδόσεις Χατζηνικολή), ο Ζακ Λακαριέ (Jacques Lacarriere) προσθέτοντας τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη:

«Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα λόγια μπορείς να την ξαναφτιάξεις».

Τώρα, ίσως αναρωτηθεί κανείς τι είναι ένα ερωτικό λεξικό; Μα φυσικά ένα λεξικό επιλεκτικό όπως και ο έρωτας. Ο ίδιος ο συγγραφέας στο σύντομο πρόλογό του, ανάμεσα στα άλλα, γράφει: «Αναγκαστικά, ένα παρόμοιο λεξικό καθρεφτίζει τον άνθρωπο που το έχει σκεφτεί και το έχει συντάξει, καθώς και, για μένα, τη χώρα που αφού περιδιάβηκα στη συνέχεια μοιράστηκα και μοιράζομαι τους τόπους, τους δρόμους, την ιστορία της και τους συγγραφείς εδώ και τόσα χρόνια. Ναι, μια χώρα που θέλησα να μοιραστώ με τους Γάλλους αναγνώστες πρώτα, και σήμερα με τους Ελληνες: την Ελλάδα όπως εγώ την έζησα και όπως τη γνώρισα όταν ήμουν ακόμα παιδί, από τους αρχαίους ποιητές και συγγραφείς της. Μια Ελλάδα που πάει από τον Ομηρο ως τον Τσιτσάνη, μέσα από φωνές, ποιήματα, τραγούδια και έργα που εδώ και τόσα χρόνια επιλέγω και μεταφράζω. Μια Ελλάδα που πηγαίνει από τον Αναξαγόρα ως το ζεϊμπέκικο, από τη Σαπφώ ως τον Σικελιανό, από τα αμυγδαλωτά ως τα παξιμάδια, από τα ακριτικά τραγούδια ως τα ρεμπέτικα...».