Φρανσουάζ Ντολτό ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ. 'Ενα ωραιότατο βιβλιαράκι.

Ευτυχής μοναξιά
....Τετοιες στιγμές χάριτος του ανθρώπινου φαινομένου-βλέπει και έτσι τον εαυτό του ο καθένας μας-είναι γνώριμες σε όλους ανέκαθεν, από τα παιδικά μας χρόνια,όταν,δίχως να αισθανόμαστε τη μοναξιά σαν την πικρή απόρριψη της επιθυμίας μας από την επιθυμία των άλλων,εξουθενωμένοι διότι κατά τη διάρδεια της ημέρας δώσαμε την καλύτερη εκφραση του εαυτού μας σε μια εργασία ή έχοντας φθάσει στα όρια της επιθυμίας μας και των δυνάμεών μας σε μια συνάντηση με τους άλλους,βυθιζόμαστε με αγαλλίαση στον ύπνο που επανορθώνει.Διότι ο άνθρωπος,μετά τα παιχνίδια της επιθυμίας,οφείλει να επιστρέψει στο σώμα του με μια μοναχικότητα που αποκαθυστά το είναι του στον κόσμο,να επανέλθει στον ρυθμό της αναπνοής του ξεχνώντας τις σκέψεις,τις κινήσεις,τα αισθήματα,τον ίδιο τον εαυτό του,τα προσφιλή πρόσωπα και τους εχθρούς του,να βυθιστεί στην ανωνυμία του αναλαμβάνοντας εκ νέου την ευθύνη της.
......Υπάρχουν επίσης τόποι στη φύση όπου,κατά τη διάρκεια της ημέρας,με όλες τις αισθήσεις τους δεκτικές,οι άνθρωποι γεύονται τη χάρη μιας ευτυχούς μοναξιάς.Τόποι κάλλους,γαλήνης,γλυκύτητας,ανεπαίσθητης στοργής μητρικής,τόποι διάφανης χαράς και ειρήνης για την καρδιά,ανάπαυσης για το σώμα που,δραστήριο,νιώθει εκεί ανάλαφρο,τόποι όπου οι άνθρωποι,μολονότι μοναχικά,συναντούν προς στιγμήν τη λήθη του μοιραίου γι αυτούς αποχωρισμού,σε μια σιωπή δίχως ανθρώπινα λόγια,κατοικημένη από το καθησυχαστικό και παλλόμενο θρόισμα μιας φύσης που συνταιριάζεται με τη δική τους,όπου τα πάντα είναι γλώσσα πνευματικής παρουσίας,όπου,χωρίς κάποιον κώδικα,χωρίς γραμματική,όλη η φύση μοιάζει να δίνει στον άνθρωπο πίστη στον εαυτό του,να του μιλά για αγάπη....
...Ευλογημένα τα ζώα,κατοικίδια ή υποζύγια,παρηγοριά στην ανία μας,που αποδέχονται την αχαρηστία μας,ταπεινές,σιωπηλές παρουσίες και συντροφιά για να ησυχάσει η μονότονη,η αποκαρδιωτκή καθημερινότητά μας τις ώρες της κόπωσης,της ανησυχίας,της μοναξιάς....